ആമി...

ആമി……. നിന്നെ കുറിച്ചെഴുതുന്വോള് എനിക്കോര്‍മ്മ വരുന്നത്
നീര്‍മാതളമല്ല നീലാംബരിയല്ല

ഒരുപാട് നിറഭേദങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം
നീയെടുത്തണിഞ്ഞ ആ കറുത്ത
കുപ്പായമാണ്

എത്ര പകലിന്റ് നിറചിരികള്

എത്ര സന്ധ്യകളുടെ പ്രണയ ചുവപ്പ്
എത്ര രാത്രികളുടെ
വിരഹ കറുപ്പ്
അതിലൊളിപ്പിച്ചിരിക്കാം നീ
പ്രണയത്തിന്റ്, ശൂന്യതയുടെ
അനന്തമായ കാത്തിരിപ്പിന്റ്
കറുത്ത് മാനം പോലെ
നിന്റ് നീളന് കുപ്പായം
ഞങ്ങളെയെന്നും അലോസരപ്പെടുത്തി

ഒടുവില് ചന്ദനമരങ്ങള്‍ക്കിടയിലെവിടെയോ
മറയുന്നതുവരെയും
ആ കറുപ്പില് നീ മറഞ്ഞിരുന്നു
എന്തൊക്കെയോ പറയാനുള്ളതു പോലെ
ഒന്നും പറയാത്ത ഉള്‍ക്കട മോഹങ്ങളുടെ
കറുപ്പായി

നീയുപേക്ഷിച്ച്
നടന്നുപോയ പകലുകള്‍ക്കും
സന്ധ്യകള്‍ക്കുമിന്ന്
കറുപ്പു നിറം
എന്തിന് പ്രണയത്തിന്റ്
നിറം പോലുമിന്ന്
കറുപ്പായിമാറിയിരിക്കുന്നു